Szarski (do r. 1893 Feintuch) Henryk (1855–1921), prawnik, kupiec, radny, wiceprezydent Krakowa.

Ur. 31 X w Krakowie w rodzinie ewangelicko-augsburskiej pochodzenia żydowskiego; był najstarszym synem Stanisława Samuela (zob., tu informacje o rodzeństwie) oraz Józefy Amelii z Rosenzweigów (1832–1898), bratem Marcina (zob.), szwagrem Władysława Klugera (zob.) i Kazimierza Pochwalskiego (zob.).

Od r. 1866 uczył się S. w Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Po zdaniu matury 4 VI 1873 podjął studia prawnicze na UJ; kontynuował je w l. akad. 1874/5–1875/6 na uniw. w Wiedniu, po czym wrócił na UJ, gdzie 31 VII 1877 uzyskał absolutorium, a 27 III 1878 stopień doktora praw. Odbył praktykę kupiecką w Londynie, a następnie pracował w krakowskiej firmie handlowej ojca «Stanisław Feintuch» w tzw. Szarej Kamienicy przy Rynku Głównym 6. Dn. 22 VI 1882 wystąpił z krakowskiego zboru ewangelicko-augsburskiego. Dn. 1 X t.r. został jawnym współwłaścicielem firmy ojca. W r. 1893 przeszedł na katolicyzm i na mocy reskryptu z 22 VII t.r. zmienił z rodziną nazwisko z Feintuch na Szarski; w konsekwencji nazwa firmy brzmiała od r. 1894 «Szarski i Syn».

Od l. osiemdziesiątych działał S. w krakowskiej Kongregacji Kupieckiej; na jej posiedzeniu 9 II 1889 złożył wniosek o uchwalenie składki na renowację kościoła Mariackiego. W związku z planem przekształcenia Kongregacji w stowarzyszenie o charakterze ponadwyznaniowym, wszedł w r. 1898 w skład komisji, która zajęła się jej połączeniem z izraelickim Stow. Kupców dla przestrzegania wspólnych interesów w Krakowie. W l. 1899–1900 był skarbnikiem Kongregacji, a od 1 I 1900 członkiem Rady. Należał do założycieli i członków działającego od 1 I 1897 Tow. Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. W l. 1898–1907 był zastępcą drugiego dyrektora Tow. Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie, a od r. 1899 cenzorem działu wekslowego krakowskiej filii Banku Austro-Węgierskiego. Działał także w krakowskiej Izbie Handlowej i Przemysłowej (od r. 1901 jako członek zwycz.); wchodził w skład komisji ds. propinacyjnych, koncesyjnych i osobistych. Dn. 28 XI 1899 został wybrany na rewizora z grupy VII Izby (przemysłu handlowego i znawców o charakterze ogólnym) dla badania projektów nowych spółek akcyjnych. Po śmierci ojca został w r. 1898 jedynym właścicielem firmy «Szarski i Syn», prowadzonej nadal pod tą nazwą; odziedziczył wtedy także jedną piątą Szarej Kamienicy i został jej administratorem. Firmę rozbudował, składała się ona w jego czasach ze sklepu kolonialno-delikatesowego, palarni kawy i dużej hurtowni herbaty; handel hurtowy stał się podstawą jego działalności. Wszedł w skład komitetu organizacyjnego I Zjazdu Przemysłowego, który we wrześniu 1901 obradował w Krakowie. Od t.r. był delegatem Kongregacji Kupieckiej do zarządu krakowskiej Akad. Handlowej, a od r. 1906 wiceprezesem jej kuratorii.

Dla zorientowania się w możliwościach importu towarów kolonialnych bez pośrednictwa kupców niemieckich, odbył S. ok. l. 1901–1902 podróż do Odessy, Wiednia i Londynu. Na forum Kongregacji Kupieckiej złożył w r. 1902 rezolucję w sprawie zerwania stosunków handlowych z Niemcami oraz rozwoju przemysłu krajowego; jako reprezentant Kongregacji wszedł wtedy do popierającego przemysł krajowy krakowskiego tow. «O własnych siłach». Będąc członkiem komisji egzaminacyjnej Kongregacji, wniósł wniosek o obowiązku składania przed nią egzaminów na pomocników handlowych przez wszystkich kandydatów, łącznie z absolwentami Akad. Handlowej; 8 II t.r. Rada Kongregacji przyjęła wniosek. Od 24 VI był członkiem komisji połączonych sekcji Izby Handlowej i Przemysłowej (obejmującej ustawodawstwo, prawo przemysłowe oraz handlowe, sprawy ceł, poczt i telegrafów, szkół zawodowych i statystyki). W związku z planem wprowadzenia niekorzystnej dla galicyjskiego kupiectwa ustawy przeciw opilstwu (o koncesjonowanym handlu alkoholem), wszedł w skład powołanej w grudniu przez Kongregację komisji z zadaniem sprzeciwu w tej sprawie. Podczas zjazdu kupców i fabrykantów w Krakowie wygłosił 28 XII w Radzie Miasta referat o negatywnych skutkach tej ustawy dla kupiectwa; wniósł rezolucję, by nie obowiązywała ona w Galicji, a po jej uchwaleniu opracował odpowiednie pismo do Rady Państwa w Wiedniu. W r. 1903 przyczynił się do poparcia przez Kongregację petycji wiedeńskiego «Verein der am Colonialwarenhandel betheiligten Firmen» w sprawie zachowania nieoprocentowanego kredytu cłowego oraz napisał stosowny list do ministra przemysłu i handlu. Wszedł 4 VII t.r. w skład komisji opracowującej regulamin, powstającego przy ul. Sławkowskiej w Krakowie, Biura pośrednictwa pracy w zawodzie handlowym przy Kongregacji Kupieckiej (zatwierdzone 22 XI); od r. 1905 był członkiem jego komisji nadzorczej. W l. 1903–5 pełnił funkcję zastępcy przedstawiciela krakowskiej Izby Handlowej i Przemysłowej w państw. radzie kolejowej, a w l. 1903–14 wchodził w skład Komisji Krajowej ds. przemysłowych we Lwowie.

W r. 1903 został S. wybrany z kurii wielkiego handlu do Rady Miasta Krakowa. Należał w Radzie do klubu konserwatywnego. Działał w sekcji III (prawniczej) oraz wchodził w skład komisji: I (wymiaru taks wojskowych), II (administracyjnej dla dochodów akcyzowych, myta rogatkowego i rzeźni miejskiej), V (gazowo-elektrycznej), XI (inwestycyjnej), XVIII (wydziałów wodnych i spławnych) oraz drożyźnianej. W l. 1904–14 był członkiem komitetu nadzorczego w filii Banku Krajowego w Krakowie. Na zebraniu ogólnym Rady Kongregacji Kupieckiej 29 I 1905 wnioskował o skrócenie czasu pracy w handlu kolonialnym. Jako reprezentant pracodawców uczestniczył 17 IX t.r. w spotkaniu z pomocnikami handlowymi, na którym uchwalono skrócenie czasu pracy w handlu. Równocześnie wchodził w skład komisji Izby Handlowej i Przemysłowej w Krakowie, zajmującej się regulacją handlu w niedziele. Na forum Izby poparł t.r. projekt założenia w Krakowie hali aukcyjnej dla kupców w celu wyprzedaży towarów.

Dn. 13 V 1905 przekazał S. firmę synowi Adamowi, ale nadal prowadził działalność społeczną i gospodarczą. W r. 1906 został mianowany radcą cesarskim, a 27 III t.r. wybrany na członka Sądu Polubownego Izby Handlowej i Przemysłowej. Był członkiem zarządu powiatowej Kasy Oszczędności w Krakowie; w l. 1906–14 wchodził w skład Wydz. Kasy Oszczędności m. Krakowa. Broniąc na posiedzeniu Izby Handlowej i Przemysłowej spraw kupiectwa, złożył 30 X 1906 wniosek przeciw rządowemu projektowi podwyższenia opłat pocztowych i telegraficznych, a 11 XII t.r. zgłosił projekt rezolucji w sprawie przywrócenia dawnych (niższych) opłat skarbowych w magazynach Kolei Północnej. W r. 1907 był członkiem Ligi Pomocy Przemysłowej we Lwowie. W związku z wyborami do Rady Państwa został członkiem powołanego 2 III t.r. przez Kongregację pięcioosobowego komitetu wyborczego pod przewodnictwem Jana Kwiatkowskiego; jako reprezentant kupców wszedł do utworzonego 18 IV Obywatelskiego Komitetu Wyborczego w Krakowie. Na posiedzeniu sekcji prawniczej oraz komisji administracyjnej Rady Miasta wybrano go 18 III do podkomisji dla zredagowania przepisów służbowych pracowników akcyzy (uchwalonych 5 VII). Wraz z radnymi Edmundem Klemensiewiczem i Mikołajem Koyem oraz dyrektorem krakowskiego Muz. Narodowego Feliksem Koperą dokonał t.r. we Lwowie przejęcia przez m. Kraków zbiorów po Helenie Dąbczańskiej. Dn. 8 X został członkiem komitetu ds. założenia w Krakowie tzw. Gremium Kupieckiego oraz był współredaktorem jego statutu. Równocześnie od r. 1906 przebudowywał swój sklep, a od r. 1909 prowadził generalny remont Szarej Kamienicy. Po odrzuceniu projektów Karola Scharocha i Karola Talowskiego wybrał na wykonawców Kazimierza Wyczyńskiego oraz projektującego gabloty i witryny do sklepu Szarskich Ludwika Wojtyczkę. W trakcie prac odsłonięto fakturę ceglanego muru od ul. Siennej, zmieniono układ zachodniego skrzydła i nadbudowano o dwie kondygnacje zachodnią oficynę; przebudowano klatkę schodową budynku, umieszczając w otwartym szybie windę, zastąpiono drewniany ganek w podwórzu trzema kondygnacjami balkonów oraz wykonano na parterze neobarokowy portal, prowadzący do drugiej klatki schodowej.

Gdy w Sejmie Krajowym we Lwowie prezydent Krakowa Juliusz Leo oraz drugi wiceprezydent Józef Sare wystąpili z koła konserwatystów i związali się z Polskim Stronnictwem Demokratycznym (PSD), tzw. demokratami bezprzymiotnikowymi, S. po dymisji 1 X 1907 z funkcji pierwszego wiceprezydenta Michała Chylińskiego został 18 X t.r. wybrany na to stanowisko. Jako wiceprezydent Krakowa odpowiadał zwłaszcza za sprawy zaopatrzenia i zapewne z jego inicjatywy utworzono Wydz. Aprowizacyjny. Odpowiadając na posiedzeniu Rady Miasta 20 I 1908 na krytykę Ignacego Daszyńskiego, przypomniał, że w sprawie redukcji cen prowadzono rozmowy z rzeźnikami oraz zapowiedział dalsze negocjacje z nimi, a także rozmowy z piekarzami o utworzeniu piekarni miejskiej (powstała w r. 1913). Po raz drugi został wybrany 23 VI 1908 na wiceprezydenta m. Krakowa uzyskując 61 na 68 głosów. Dn. 28 I 1909 brał udział w dyskusji na temat opracowania regulaminu targów na artykuły żywnościowe. W związku z rozwojem sieci wodociągowej oraz planem usprawnienia kanalizacji miejskiej przyczynił się do uchwalenia przez Radę Miasta 1 VII t.r. projektu ustawy o obowiązkowej budowie przez właścicieli posesji przyłączeń do kanalizacji miejskiej (ustawę kanałową wprowadzono w r. 1914). Na posiedzeniu Rady Miasta 29 IX 1909 sprzeciwił się projektowi pięcioprocentowego podatku od widowisk na rzecz funduszu ubogich. Po zatwierdzeniu 13 XI t.r. przez Sejm Krajowy programu zainicjowanego przez Lea, tzw. Wielkiego Krakowa, współdziałał przy jego realizacji. Obok Lea i Sarego wchodził w skład powołanej 29 XI 1906 przez Radę Miasta czternastoosobowej komisji do gruntów pofortecznych (od r. 1910 komisja gruntowa) w związku z zakupem przez miasto 100-morgowych terenów (m.in. Zwierzyniec, Czarna Wieś, Nowa Wieś, Górka Narodowa, Krowodrza, Prądnik Biały). Również z Leo i Sarem wchodził w l. 1909–10 w skład komisji konkursowej na plan regulacji Wielkiego Krakowa; w jego wyniku postanowiono m.in. utworzyć zielony pas obwodowy (obecnie Aleja Trzech Wieszczów). Pełnił też funkcje reprezentacyjne. Wszedł do powołanej 4 III 1909 komisji dla uczczenia setnej rocznicy urodzin Juliusza Słowackiego i na nadzwycz. posiedzeniu Rady Miasta 16 X t.r. wygłosił okazjonalne przemówienie („Dzien. Rozporządzeń dla m. Kr.” R. 30: 1909). W swych działaniach nie był samodzielny; wg opinii Klemensa Bąkowskiego «ślepo wierzył w prezydenta Leo i dopomagał mu we wszystkim, Leo mógł mu ufać, że ma wiceprezydenta nie dybiącego na prezydenturę».

Równocześnie był S. nadal czynny w stowarzyszeniach kupieckich. W r. 1908 awansował na podstarszego krakowskiej Kongregacji Kupieckiej oraz został przewodniczącym jej komitetu jubileuszowego dla uczczenia 500-lecia istnienia Kongregacji. Dn. 28 I t.r. wszedł w skład komitetu Kongregacji ds. bojkotu towarów pruskich. Na posiedzeniu Izby Handlowej i Przemysłowej 8 X wygłosił referat w sprawie utrzymania bezkoncesyjnego handlu piwem w Krakowie i Lwowie. Z ramienia Kongregacji należał w r. 1909 do komisji dla połączenia się jej ze Stow. Kupców i Młodzieży Handlowej w Krakowie. W l. 1909–12 był członkiem komisji rewizyjnej krakowskiego Tow. Wzajemnych Ubezpieczeń od Ognia. Na jubileuszu Kongregacji, w czasie uroczystości grunwaldzkich, wygłosił 14 VII 1910 okolicznościowy Odczyt Podstarszego Kongregacji Wiceprezydenta m. Krakowa... („Opis uroczystości 500-letniego jubileuszu oraz sprawozdanie z czynności Rady Kongregacji Kupieckiej za r. 1910”, Kr. 1911).

W r. 1910 PSD w zamian za dalsze poparcie Lea zażądało usunięcia S-ego z funkcji pierwszego wiceprezydenta. Leo oraz konkurujący z PSD Klub Mieszczański nie wyrazili na to zgody i 12 VII 1911 został S. ponownie obrany pierwszym wiceprezydentem Krakowa (uzyskał 46 z 76 głosów, a popierany przez PSD Ernest Bandrowski – 25 głosów). Odpowiadał nadal za sprawy aprowizacyjne i na posiedzeniu Rady Miasta 29 IX t.r. zaproponował zawieszenie na pewien czas ceł agrarnych, powołanie Tow. Tanich Mieszkań, a także wydanie pozwolenia na wprowadzenie na krakowski rynek (za pośrednictwem Tow. Austro-Americana w Trieście) mięsa z Argentyny. T.r. był członkiem państw. rady cłowej we Lwowie. Na posiedzeniu Rady Miasta 1 X wygłosił wspomnienie o zmarłym 15 VII wieloletnim radnym Albercie Mendelsburgu („Dzien. Rozporządzeń dla m. Kr.” R. 32: 1911 nr 10). Działając nieprzerwanie w Kongregacji Kupieckiej, został 29 X jednogłośnie obrany tzw. starszym Kongregacji. W r. 1912 zakończył przebudowę Szarej Kamienicy.

Po wyborze w r. 1912 Lea na prezesa Koła Polskiego w Radzie Państwa w Wiedniu zwiększył się zakres obowiązków S-ego; obaj z Sarem stale zastępowali prezydenta. S. jako sprawozdawca I sekcji wniósł 11 IV petycję o udzielenie probostwu św. Salwatora subwencji 10 tys. koron na zakup posesji od krakowskiego Tow. Budowy Tanich Domów dla Urzędników. Dn. 29 IV wnioskował na posiedzeniu Rady Miasta o zwołanie i ukonstytuowanie się komitetu dla obchodu 50. rocznicy wybuchu powstania styczniowego. Na sesji Rady Miasta 20 VI poparł wniosek o powołaniu komisarza rządowego w celu przeprowadzenia wyboru prezesa krakowskiej Izby Rękodzielniczej. W związku z planowaną reformą wyborczą, krytykował na posiedzeniu Rady Miasta 16 IX brak dostatecznej reprezentacji mieszczan w Sejmie Krajowym oraz złożył nagły wniosek, wzywający posłów do zapewnienia miastom dostatecznej liczby mandatów. Pod koniec t.r. podał się niespodziewanie do dymisji z funkcji pierwszego wiceprezydenta, ale 21 I 1913 ją wycofał. Jako członek Komitetu Wykonawczego gazowo-elektrycznego referował na posiedzeniu Rady Miasta 22 I t.r. postulaty strajkujących robotników z Gazowni Miejskiej, a jako referent sekcji skarbowej i komitetu dla wyłączności górniczych przedstawił 13 IV wniosek nagły (przyjęty przez Radę) o przystąpieniu gminy m. Krakowa do Polskiej Spółki Górniczej. Współsygnował 7 VI uroczysty akt umowy o połączeniu m. Podgórza z Krakowem. Dn. 9 VII 1914 został po raz czwarty obrany pierwszym wiceprezydentem (również z Sarem na stanowisku drugiego wiceprezydenta).

Po wybuchu pierwszej wojny światowej, S. uczestniczył 9 VIII 1914 w Magistracie w zwołanej przez Lea naradzie, na której uznano konieczność wsparcia działań Józefa Piłsudskiego. Wszedł następnie w skład utworzonego 16 VIII t.r. pod przewodnictwem Lea Naczelnego Komitetu Narodowego. Jesienią t.r. wyjechał do Salzburga, skąd 26 X przesłał Leowi rezygnację z urzędu wiceprezydenta; nie została ona przyjęta przez Radę Miasta, która zresztą wkrótce potem (9 XI) została rozwiązana. Po restytucji Rady w poł. czerwca 1916 podtrzymał S. swą dymisję i 18 VII t.r. zwrócił się z prośbą o urlop do czasu wyboru następcy. Dn. 20 VII Rada Miasta przyjęła rezygnację S-ego z funkcji pierwszego wiceprezydenta i 27 VII wybrała na to stanowisko Jana Kantego Federowicza. W r. 1917 wszedł S. w skład Wydz. Tow. Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. W Polsce niepodległej został 15 V 1919 członkiem honorowym krakowskiej Kongregacji Kupieckiej. Działał także w Tow. «Sodalis Marianus» oraz Komitecie ochron dla małych dzieci. Był członkiem Czytelni katolickiej polskiej przy ul. Siennej 5. Radnym Rady Miasta Krakowa pozostał do śmierci. Zmarł 21 VI 1921 w Krakowie, został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Rakowickim (kw. 12). W testamencie przekazał firmę swym synom, Adamowi (60%) i Antoniemu (40%); spadkobiercami kamienicy uczynił w równych częściach trójkę dzieci (Adama, Antoniego i Józefę).

W zawartym 25 X 1882 w kościele Mariackim w Krakowie małżeństwie z Heleną z Ciechanowskich (1856–1924) miał S. córkę Józefę (1884–1973), zamężną od r. 1905 z Włodzimierzem Merunowiczem (1876–1921), dyrektorem Banku Polskiego, oraz synów: Stanisława, Antoniego (1891–1946), kupca, ożenionego z Wandą z Gorgoschów (1895–1973), i Adama (1886–1947), faktycznie kierującego firmą «Szarski i Syn», od r. 1932 radcę krakowskiej Kongregacji Kupieckiej, członka prezydium Rady Naczelnej Zrzeszenia Kupiectwa Polskiego, członka Zarządu Spółki Importu Kawy i Herbaty w Warszawie, w l. 1930–8 członka Izby Handlowej i Przemysłowej w Krakowie, radnego m. Krakowa, ożenionego z Anną (1888–1973), córką Jana Gwiazdomorskiego (zob.). Stanisław (1888 – 5 VII 1916) był absolwentem krakowskiego Gimnazjum św. Anny, następnie ukończył polonistykę na UJ i w r. 1913 uzyskał doktorat na podstawie napisanej pod kierunkiem Stanisława Windakiewicza rozprawy Mitologia klasyczna w poezji Kochanowskiego (Kr. 1913). Przed r. 1914 był członkiem Sodalicji Mariańskiej oraz Związku Strzeleckiego w Paryżu (pseud. Wiślanin lub Wiślny). Po powrocie do kraju zaciągnął się w r. 1914 do 1. pp I Brygady Legionów Polskich; dosłużył się stopnia sierżanta. W r. 1916 napisał wiersz o Piłsudskim pt. Powitanie Wodza (inny tytuł Za Tobą, z Tobą – wszędzie!, w: „Pieśń o Józefie Piłsudskim”, Oprac. A. Krupiński, Zamość 1920). Podczas kampanii wołyńskiej Legionów Polskich poległ pod Kostiuchnówką. Bratankiem S-ego był Kazimierz Witalis Szarski (zob.), a wnukiem Jacek Szarski (zob.).

Portrety: S-ego oraz jego żony Heleny z r. 1914 przez Kazimierza Pochwalskiego w Muz. Hist. M. Kr., sygn. 704/Dep., syna Adama oraz jego żony Anny z r. 1935 przez Stanisława Ignacego Witkiewicza, tamże, sygn. 708/Dep., 709/Dep.; – Adamczewski A., Mała encyklopedia Krakowa, Kr. 1996; Corpus studiosorum Universitatis Iagielonicae in saeculis XVIII–XX. Tomus: E–J, Red. K. Stopka, Kr. 2006; PSB (Sare Józef); – Między Hanzą a Lewantem. Kraków europejskim centrum handlu i kupiectwa. Katalog wystawy Muzeum Historycznego Miasta Krakowa, Krakowska Kongregacja Kupiecka przy udziale Archiwum Państwowego w Krakowie, Red. S. Piwowarski, Kr. 1995–6 s. 70–1, 101–2; Portrety rodzinne Szarskich (z depozytu Jana Szarskiego). Katalog wystawowy czerwiec–sierpień 1985, Kr. 1985; – Adamczewski A., Krakowskie rody, Kr. 1994; Bąk-Koczarska C., Juliusz Leo twórca Wielkiego Krakowa, Kr. 1986; taż, Władze miejskie Krakowa w latach wojny, w: Kraków w czasie I wojny światowej. Materiały sesji naukowej z okazji dni Krakowa w roku 1988, Kr. 1990 s. 70, 73; Bieniarzówna J., Małecki J. M., Dzieje Krakowa: Kraków w latach 1918–1939, Kr. 1997; Bieńkowski W., Strażnicy dziejów miasta narodowej pamięci, Kr. 1997; Brzoza C., Kraków między wojnami: kalendarium 28 X 1918 – 6 IX 1939, Kr. 1998; Czajowski J. W., Kardynał Adam Stefan Sapieha, Wr. 1997; Demel J., Stosunki gospodarcze i społeczne Krakowa w latach 1846–1866, Kr. 1951; Garlicki A., Geneza legionów, W. 1964; Garlicki S., Sklepy Krakowa na początku XX wieku, Kr. 2003; Gąsowski T., Między gettem a światem: dylematy ideowe Żydów galicyjskich na przełomie XIX i XX wieku, Kr. 1997; Homola-Skąpska I., „Co to jest Kraków? Ot, Sukiennice i Hawełka”, „Roczn. B. Nauk. PAU i PAN w Kr.” R. 41: 2006; Kargol T., Izba Przemysłowo-Handlowa w Krakowie w latach 1850–1939: dzieje – ludzie – polityka gospodarcza, Kr. 2003; Mansfeld B., Muzea na drodze do samoorganizacji: Związek Muzeów w Polsce, 1914–1951, W. 2000; Michalik M. B. i in., Kronika Krakowa, Kr. 1996; Mossakowska W., Zeńczak A., Kraków na starej fotografii, Kr. 1984 s. 64; Piekarczyk J., „Szarski i Syn”, „Gaz. Krak.” 1983 nr 78 s. 4; Purchla J., Jak powstał nowoczesny Kraków, Kr. 1990; tenże, Jan Zawiejski, architekt przełomu XIX i XX w., Kr. 1986; tenże, Z dziejów mieszczaństwa krakowskiego w XIX i XX wieku, „Znak” R. 37: 1985 nr 370–371; Romanowski A., Rozkwitały pąki białych róż: wiersze i pieśni z lat 1908–1918 o Polsce, o wojnie i o żołnierzach, W. 1990 II 212 (dot. syna, Stanisława); Sroka Ł., Żydzi w Krakowie. Studium o elicie miasta 1850–1918, Kr. 2003; Srokowski K., N.K.N. Zarys historii Naczelnego Komitetu Narodowego, Kr. 1923; Staszel J., Listy Juliana Łętowskiego do Henryka Feintucha (Szarskiego), „Roczn. B. PAN w Kr.” R. 22: 1976; tenże, Pomnik Tadeusza Rejtana w Krakowie, tamże R. 35: 1990; Szarski J., Szarski i syn, [b.m.r.w.] s. 3, 7 (fot. na s. 16, 17); Szczepańska J., Przyczynek do dziejów polskiego portretu mieszczańskiego w XIX w., „Biul. Hist. Sztuki” R. 29: 1967 s. 551; Wiśniewski M., Ludwik Wojtyczko: krakowski architekt i konserwator zabytków pierwszej połowy XX wieku, Kr. 2003; Życie gospodarcze w okręgu krakowskiej Izby Przemysłowo-Handlowej 1850–1930. Księga pamiątkowa, Kr. 1930 (fot. syna, Adama); – Ciechanowski H., Dziennik z lat 1851–1856, Oprac. I. Homola-Skąpska, Kr. 2002; Doerman A., Towarzystwo Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie, 1861–1911: księga pamiątkowa półwiekowej działalności, Kr. 1911 s. 216; Gospodarka gminna m. Krakowa w sześcioleciu 1908–14 oraz słowo na przyszłość, Kr. 1914 (przemówienie S-ego); Hahn W., Pamiętnik obchodu jubileuszowego w 250 rocznicę założenia Uniwersytetu we Lwowie przez króla Jana Kazimierza, Lw. 1914; Kossak W., Listy do żony i przyjaciół (1883–1942), Oprac. K. Olszański, Kr. 1985 II; Krygowski W., W moim Krakowie nad wczorajszą Wisłą, Kr. 1980; Protokoły z posiedzeń plenarnych Izby Handlowej i Przemysłowej w Krakowie odbytych w roku 1897, s. 9; toż za r. 1897, s. 9; toż za r. 1899, s. 128, 231; toż za r. 1901, s. 24, 46; toż za r. 1902, s. 13, 43; toż za r. 1903, s. 43, 76, nr 320; Sprawozdanie Czytelni Katolickiej Polskiej za rok 1907 i 1908, Kr. 1909; toż, […] od Wielkanocy 1910 r. do Wielkanocy 1911, Kr. 1911; toż, […] od Wielkanocy 1911 roku do ingresu księcia biskupa Sapiehy (marzec 1912), Kr. 1912; Sprawozdania z czynności Rady Kongregacji Kupieckiej za rok 1900, s. 3, 19; toż za r. 1901, s. 3, 12, 14; toż za r. 1902, s. 3, 5–7, 10, 12–14, 17; toż za r. 1903, s. 3, 5–7, 9, 14, 18, 21; toż za r. 1904, s. 3–4, 8–10; toż za r. 1905, s. 3–4, 6–7, 9, 24–5; toż za r. 1906, s. 3–4, 6, 14; toż za r. 1907, s. 3–4, 31–2, 35; toż za r. 1908, s. 3–4, 16–19, 31–2, 35; toż za r. 1909, s. 3–4, 9, 19–21, 25, 79, 84, 87, 97; toż za r. 1911, s. 3, 9, 20, 25–6; toż za r. 1912, s. 3, 29, 31; Sprawozdanie Dyrekcji Muzeum Narodowego w Krakowie za rok 1907, Kr. 1908 s. 8; Szematyzmy Król. Galicji za l. 1898–1914; – „Czas” 1907 nr 13, 60, 65, 90, 93, 106, 165, 238, 254, 266, 269, 281, 283, 288, 1921 nr 141 (nekrolog S-ego), nr 143; „Dzien. Rozporządzeń dla m. Kr.” R. 28: 1907 s. 141, R. 29: 1908 s. 79, 12, 141, R. 30: 1909 s. 12, 27, 93, 113, 122, 139–40, R. 31: 1910 s. 16, 41–2, 46, 139, 147, 170, R. 32: 1911 s. 164, 195, R. 33: 1912 s. 37, 68, 81–2, 87, 156, 171–2, 190, 210, R. 33: 1913 s. 33, 196, R. 34: 1914 s. 13, 27–8, 101, R. 37: 1916 s. 101, 104; „Głos Narodu” 1905 nr 302, 1921 nr 140 (nekrolog S-ego); „Kupiec Pol.” 1907 nr 6 s. 13, nr 9 s. 11, nr 10, 20, 1908 nr 7, 1910 nr 2 s. 17; – AP w Kr., Oddz. ul. Grodzka: sygn. 29/854/0/2 (nr 1340), sygn. 29/862/0/44 (nr 21798), sygn. H.Kr. II 1 k. 640, sygn. RH 20 A IV 48 (akta firmowe «Szarski i Syn»), sygn. SPC KR 93 (testament S-ego); AP w Kr., Oddz. w Spytkowicach: sygn. Mag I 4404, Kr 4374; Arch. paraf. ewang.-augsburskiej w Kr.: Księgi rodzin ewang. oraz wystąpień ze Zboru; B. Jag.: sygn. 7300 k. 119–21; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: sygn. 7514, 8095, 9260, 9622, 9778–9789, 9791, 9792 (koresp. Szarskich); – Mater. Red. PSB: Ziółkowski W., Lapidea Grisea czyli Szara Kamienica, Kr. 1966 (mszp.).

Agata Barzycka